Agnes

Agnes is een vrouw die ik ook al bijna mijn hele leven ken. Nog niet zo lang als Irmgard of Marjan, maar toch tikken we gauw de 30 jaar aan denk ik. Agnes ken ik uit het theater, “Het Vestzak” in Enschede. Agnes was in die tijd regisseuse en ik deed daar theatertechniek. Daarnaast waren we allebei bezoeker van het theater en deelden dezelfde stamkroeg. Als je dan ook nog eens letterlijk bij elkaar om de hoek woont en een klik hebt, dan is een vriendschap gauw gemaakt.

Tegenwoordig doen we allebei hele andere dingen en wonen we niet meer bij elkaar om de hoek. Toch is de vriendschap gebleven. Soms meer, soms minder. Dat geeft niet. Zodra wij elkaar zien gaan we verder waar we gebleven waren. Fijn is dat!

Agnes Dinkelman is Social Engineer www.stillare.com

Lees verder →

Linda

Van de vrouwen die ik tot nu toe fotografeerde ken ik Linda het kortst, en eigenlijk ook niet zo goed. We kennen elkaar via twitter.

Toen ik op de fotovakschool zat en een bruid zocht voor een fotoshoot, wilde zij graag meewerken en dat deed ze vol overgave. Sinds een tijdje zitten we samen op zangles, maar verder gaat ons contact vooral via sociale media. Hoewel ik nauwelijks iets persoonlijks van Linda weet, raakt ze mij. Iemand waarvan ik weet dat ik, ondanks dat we elkaar niet goed kennen, toch bij haar terecht kan. Zoiets. Iemand die er is, gewoon, omdat het goed voelt. Er zijn momenten tijdens de zangles dat we elkaar aankijken en spontaan in de lach schieten. Vraag me niet waarom, maar we hebben lol voor drie. Bij sommige mensen zijn er niet veel woorden nodig om je goed bij te voelen. Linda is zo iemand.

Linda van Haren is dansdocent

Lees verder →

Marjan

Marjan ken ik niet, zoals Gaby en Lucinda, via Twitter. Sterker nog, toen ik Marjan leerde kennen bestond twitter nog niet. Niemand had in die tijd een computer in huis, áls je al wist wat het was…

Ik leerde Marjan kennen op de middelbare school, midden jaren ’80. Omdat ik een jaar over deed kwamen we bij elkaar in de klas. We hadden een groepje meiden waar we regelmatig mee optrokken, toch bleven we ook sterk ons ‘eigen ding’ doen en zochten we elkaar op. De hamvraag toen voor ons was: wat is de zin van het leven? Of we die nu wel of niet vonden, doet er nu eigenlijk niet meer toe. Het legde wel de basis voor een levenslange vriendschap, al gauw zo’n 30 jaar.. Dat is best bijzonder als je je bedenkt dat we eigenlijk heel verschillend zijn. Waarschijnlijk zit daarin ook onze kracht. Ze spiegelen ons aan elkaar. Soms heel intensief, soms maanden niet. Maar ieder keer weten we elkaar weer te vinden en te raken.

Marjan is Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige.

Lees verder →